36) Natalka i Mamusia:)

Natalka tak sie rozglada chyba szuka cycusia bo...to czas na karmienie Mamusiu:)

całuski :* i przytulanki :))

35) Na pierwszym spacerku...

26 kwietnia 2008 roku Natalka była na pierwszym w swoim życiu spacerku (oczywiście nie licząc drogi powrotnej ze szpitala:) ) Ubrałam Natalkę jak eskimoska i wyruszyliśmy:D Maleńka uwielbia spacerki bo spała przez cały czas słodziutko!!

34) Pierwsza kąpiel Natalci...

nie obyła się bez uronienia łezki, ale po chwili Malutka już była spokojniutka i chyba spodobała jej sie kąpiel:)

A tutaj już po kąpieli, wycieramy ręczniczkiem Maleńką Natalkę

33) Pierwszy dzień Natalki w domu!!!

Po 3 dniach spedzonych w szpitalu 16 kwietnia 2008 roku, bardzo wyczekiwane przez całą rodzinkę wróciłysmy do domku. Natalka zawinięta w becik spała jak ANIOŁECZEK.

32) NARESZCIE!!! Mamy Nasze Szczeście!!!

Wszystko zaczęło się w nocy!!! sobota 12 kwietnia godzina 24.00…
Obudziły mnie pierwsze skurcze, które były, co 15 minut, z początku myślałam ze to bóle przepowiadające, ale było inaczej z godziny na godzinę skurcze się nasilały i pojawialy się coraz częściej i były coraz to bardziej bolesne…
O godzinie 4.00 zdecydowaliśmy z Pawłem ze jedziemy do szpitala "skurcze co 4 minuty"…

Po przejściu przez izbę przyjęć i wypełnieniu sterty papierów o godzinie 4.30 trafiłam na PORODÓWKE…

Później skurcze trwały i trwały a ja myślałam, że to już nigdy się nie skończy…Paweł cały czas był przy mnie i spisał się na medal był bardzo pomocny i stanął na wysokości zadania (PORÓD RODZINNY to była świetna decyzja) poztym mogliśmy razem przeżyć przyjście naszej córeczki na świat…
Po 8 godzinach wreszcie urodziła się , przyszła na świat 13 kwietnia 2008 roku w Tomaszowie Mazowieckim (woj. łódzkie) w szpitalu im. Jana Pawła II o godzinie 11.50 mierzyła 57cm i warzyła 3200g była taka maluteńka i taka piękna

Tatuś dumny ze swojej córeczki nie chciał wypuscić jej z rąk... 5 godzin po urodzeniu Natalka miała swoją pierwszą w życiu sesję zdjeciową:)

Mamusia i córcia obowiązkowe zdjęcie w szpitalu, jeszcze trochę obolała ale bardzo bardzo bardzo szcześliwa że mam mój SKARB przy sobie...mogłabym na Nią patrzeć godzinami:)